Rad am Ring

Dat is tijdens ‘Rad am Ring’ wel anders. Een weekend op de Nürburgring in Duitsland. Het beroemde en beruchte autocircuit. Niet enkel het moderne gedeelte, maar de gehele oude Nordschleife is dan het toneel van een wielerwedstrijd. In vele vormen is deelname mogelijk: van een tijdrit van een ronde tot een 24-uurs race in teamverband. Op een circuit van in totaal 25 kilometer lang. Een unieke kans om eens te ‘racen’ zonder rekening te hoeven houden met andere verkeersdeelnemers. Dit is mijn verhaal van Rad am Ring 2022!

Door: Bas Assink

Inlezen en inschrijven
Het evenement bleek zo te vallen dat integratie in onze zomervakantie mogelijk was. Het eerste weekend van mijn vakantie stond in het teken van Rad am Ring. Zonder parcourskennis die kant op. Wel ingelezen: de steilste stukken achter op het circuit liepen op tot 17%, in een afdaling kon je wel 100 kilometer per uur bereiken en iedere ronde van 25 kilometer stond garant voor 500 hoogtemeters. Da’s niet zoals we gewend zijn in ons trainingsgebied Twente.

Bij inschrijving trok de ‘Jedermannrennen’ direct mijn aandacht en interesse: 6 ronden en dus in totaal 150 kilometer met 3.000 hoogtemeters. Op mijn lijf geschreven, zeker omdat ik solo zou deelnemen. Er staan duizenden renners aan de start, je rijdt direct in een peloton. Ruimte voor parcoursverkenning is er niet of nauwelijks… Toen stuitte mijn oog op de tijdrit: op de vrijdag voor de Jedermannrennen een tijdrit van een ronde. Daarop ben ik absoluut geen kanshebber voor de winst, maar wel een mooie gelegenheid om de baan ‘rustig’ te verkennen. Twee inschrijvingen dus: de tijdrit op vrijdag en de wedstrijd over zes ronden op zaterdag.

Tijdrijden is verkennen
Tijdig op het circuit op de vrijdag. Startbescheiden ophalen en wachten tot de start van de tijdrit. Om me heen spot ik diverse tijdrijfietsen. Ik heb mijn klimfiets mee. Geen opzetstuur, geen hoge wielen. Gelezen dat dat ook niet per se verstandig was vanwege wind en de klimmen. Toch onzeker over mijn keuze. Gelukkig bleek ik zeker niet de enige op een normale koersfiets.

Starten vanaf een heus podium op de paddock. Deelname van 150 renners die stuk voor stuk iedere 10 seconden van start gaan. Na zeven minuten is het mijn beurt. Door een pitbox in tegenovergestelde richting de pitstraat door. Op naar de Nordschleife, het moderne circuit is geen onderdeel van de tijdrit.

Het eerste gedeelte van het circuit is vooral afdalen. De brede strook asfalt is indrukwekkend. De kerbstones en de vangrails ook, maar zijn vaak ver van mij verwijderd. Probeer ondanks mijn kennisgebrek toch maar voluit te gaan en haal renners in, terwijl ik (uiteraard) ook zelf wel wordt ingehaald. Heb niet het idee dat het gek gaat, maar weet de hele tijd niet wat me nog te wachten staat.

Halverwege het circuit een lange klim. Langer dan ik verwacht had, dus rijd vrij snel omhoog. In de wetenschap dat de finish al na 22 kilometer bereikt is kun je immers voluit gaan zonder echt bang te hoeven zijn deze niet te halen… Na de lange klim een lange kombocht en iets verderop nog een steil stuk omhoog. Dit blijkt de ‘Hohe Acht’ te zijn met 17%, maar voelt absoluut niet zo. De terugweg gaat deels parallel langs de openbare weg, stukken die ik herken van een eerder bezoek aan de Eifel. Een lang recht stuk brengt mij naar het laatste oplopende gedeelte, daarachter zie ik het pitcomplex reeds verrijzen. De finish is in zicht. Volle bak, met wat publiek langs de kant, over de finish met een kleine jump. Zeker niet leeg, wel goed doorgereden voor mijn gevoel. Wat een fantastische ervaring! Onder een dreigende lucht, lichte schemering over een vrijwel verlaten autocircuit koersen! Dit smaakt naar meer!

Jedermannrennen
Op de zaterdag genoten van een royaal ontbijtbuffet op ons park. Energie die ik op de warme dag nog wel ga verbranden en goed kan gebruiken. Op het circuit is het een stuk drukker dan een dag eerder. Duizenden renners maken zich op voor de verschillende wedstrijden. De start is vanaf 12:30 uur, waarna iedere twee minuten een nieuwe categorie of wedstrijd zal vertrekken.

Vanuit het tweede startvak beheerst van start, in de wetenschap dat er achter ons een gat is van twee minuten. De massa vermijden en de eerste ronde veilig door komen. Mijn sterkte zit hem in de lange afstand, niet in de beginsnelheid.

De eerste kilometers gaan over het moderne circuit. Een onbekend gedeelte. Het voelt als een festivalterrein: aan beide kanten van het asfalt staan campers, caravans, tenten en zitten mensen in tuinstoelen en op banken te eten, drinken en de deelnemers aan te moedigen. Het is de ‘pits’ van de teams die deelnemen aan de 24-uurs race. Hier wisselen de renners, verblijven ze wanneer ze niet zelf fietsen en brengen ze de nacht door. Een extra dimensie over de eerste drie kilometer van de race, die iedere ronde weer terug zal komen.

De lange klim ligt volledig en pal in de zon. Vijf kilometers afzien, midden op de dag in de hitte. Eigen tempo rijden. Al na twaalf kilometer komen de deelnemers van de kortere afstand mij achterop, valt af te zien aan de nummers op hun kaderplaatjes. Die hoeven ‘maar’ drie ronden en delen hun race iets anders in. Hebben dus al twee minuten op mij goed gemaakt…

Ik rijd de zes ronden grotendeels solo. Dat doen overigens de meesten. Vanwege het glooiende parcours is het lastig om metgezellen te vinden die continu hetzelfde tempo rijden. Bovendien is dalen met zulke hoge snelheden prettiger zonder iemand direct voor je of in je wiel.

Ik neem mij voor om iedere ronde minimaal één bidon leeg te drinken en iedere twee ronden even kort te stoppen bij mijn verzorgster (tevens vrouw) langs de kant van het circuit. De wedstrijd is voor mij immers een veredelde toertocht waarin pauzeren geen enkel probleem is. Achterop het circuit, direct na de steile klim, is een pauzepunt ingericht waar gelletjes, worst, reepjes en sportdrank te krijgen is. Ook deze pauze gebruik ik om de twee ronden.

Waar op de vrijdag de klimmen me 100% meevielen, vallen dezelfde klimmen me in de vijfde en zesde ronde vies tegen. Heb het kleinste verzet keihard nodig. Links en rechts moeten diverse deelnemers te voet omhoog, dat is mij bespaard gebleven (en me de eer te na).

Onder het zout van het transpireren, moe, met zere benen maar vol overtuiging bereik ik na 145 kilometer de finish. Vijf kilometer korter dan men op papier beloofde, niets in mij dat daarover teleurgesteld was. Zelden zo kapot geweest na een toertocht, wedstrijd of granfondo. Zelden zoveel hoogtemeters in zo’n afstand. De finish bereikt in minder dan zes uur tijd. En dan te bedenken dat de teams nog 18 uur te rijden hadden, de hele nacht door moesten. Het scheelt natuurlijk dat ze dat in beurten kunnen doen, maar vergt wel een lange concentratie en het verdelen van je inspanningen…

Zum Schluss
Met een 45^e plek op de tijdrit en een 164^e plek op de zaterdag ben ik zeker niet ontevreden. Mijn eerste deelname aan het evenement, zonder een heel specifieke voorbereiding en onder voor mij niet geheel ideale omstandigheden. Belangrijker dan het resultaat is de ervaring: genoten van iedere kilometer en de ‘Totalerlebnis’. Rad am Ring is meer dan een paar rondjes fietsen over een afgesloten circuit, het is een klein wielerfestival met gelijkgestemden, jong en oud, rijp en groen, snel en langzaam door elkaar. Mijn eerste deelname smaakt naar meer, deelnemen aan de 24-uurs race in een team met Tubanters zou ultiem zijn. Eens kijken wie er voor te porren zijn…