Lege straten rond de vijver

Koersen op anderhalve meter afstand is onmogelijk. Je duikt zo dicht mogelijk achter je voorganger om uit de wind te rijden. Duikt in de kleinste gaatjes om de perfecte positie te hebben voor een tussensprint. Soms een klein elleboogje om ruimte te creëren. Een klein en kort handje op het achterwerk van je voorganger om te laten weten dat je er zit.

Koersen zonder diep te gaan is onmogelijk. We mogen trainen, maar moeten toeren. Hartslag niet hoog en voorkomen dat het melkzuur door je lichaam giert. Dat lukt niemand in de koers. Daar ga je stuk om weg te geraken van het peloton of juist om de kopgroep terug te pakken. Spaar je de benen voor de allesbeslissende sprint, zodat je dan alles uit de kast kan halen voor die ene ereplaats.

Koersen zonder publiek is onmogelijk. Voor ons als organisatie is het publiek van levensbelang. Het zorgt er voor dat sponsoren aangetrokken kunnen worden, dat de bar omzet draait en het zorgt voor nét dat beetje extra adrenaline voor de renners zelf. Je kunt altijd net iets meer wanneer je je naam hoort vanuit het publiek wanneer je de laatste ronde induikt.

Lege straten rondom de vijver dus. Maar we zitten niet stil. Denken alweer aan volgend jaar, wanneer de koers rondom de Tuindorpvijver er weer zal zijn. We trainen gewoon door en houden elkaar scherp in de gaten. Net zoals wanneer we samen rijden. We zien wie in vorm is en wie het wat rustiger aan doet. We trainen in vaste koppels of solo. We toeren terwijl we horen te koersen.

Normaal wacht de koers op niemand, nu wacht iedereen tot er weer gekoerst wordt.

Geschreven door:
Bas Assink